KANAŁ [recenzja filmu Andrzeja Wajdy]

Andrzej Witold Wajda (ur. 6 marca 1926 w Suwałkach, zm. 9 października 2016 w Warszawie) to jeden z najwybitniejszych polskich reżyserów filmowych i teatralnych. Czterokrotnie jego filmy otrzymały nominację do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Jego twórczość nawiązywała do polskiego symbolizmu i romantyzmu, była próbą rozrachunku z mitami polskiej świadomości narodowej. Za zasługi dla rozwoju kinematografii był wielokrotnie nagradzany, między innymi w 2000 roku otrzymał Nagrodę Akademii Filmowej (Oscara) za całokształt twórczości. Popularność przyniosły mu filmy inicjujące tzw. polską szkołę filmową: Kanał oraz Popiół i diament, w których dokonywał rozrachunku z czasami II wojny światowej.

Polska szkoła filmowa - formacja artystyczna obecna w kinematografii polskiej w latach 1956–1963. Źródłami inspiracji dla niej były neorealizm włoski, ekspresjonizm oraz film noir, celem zaś – zerwanie z estetyką kina socrealistycznego.

 Kanał to polski fabularny film wojenny z 1956 w reżyserii Andrzeja Wajdy, poświęcony powstaniu warszawskiemu. Film powstał w oparciu o opowiadanie o tym samym tytule autorstwa Jerzego Stefana Stawińskiego. Akcja filmu ukazuje autentyczną historię plutonu Armii Krajowej,który podczas powstania warszawskiego próbował ewakuować się z Mokotowa do Śródmieścia podziemnymi kanałami ściekowymi.  Akcja filmu skupia się wokół postaci porucznika „Zadry” (Wieńczysław Gliński), a także darzących siebie uczuciem podchorążego „Koraba” (Tadeusz Janczar) oraz łączniczki „Stokrotki” (Teresa Iżewska).

Dzięki projekcji na Festiwalu w Cannes w 1957 zdobył Srebrną Palmę, ex aequo z filmem ,,Siódma pieczęć'' Ingmara Bergmana.

Z pewnością film swoją doskonałość zawdzięcza niesamowitemu scenariuszowi Stawińskiego, gdyż nie porusza jedynie tematyki wojny, lecz także skupia się na emocjonalnym odbiciu wśród ludzi. Według mnie, pomimo upływu 64 lat, produkcja wciąż zachwyca i nie męczy odbiorcę. To ciężkie do uzyskania patrząc na to ile się zmieniło przez te lata. Czarno-białe sceny, sprzęt, ujęcia - to wszystko uległo przekształceniu, ale gdy oglądałam film Kanał wcale nie czułam aby był nudny, archaiczny czy jakkolwiek inaczej negatywnie odebrany. Naprawdę jestem w stanie mówić o nim w samych superlatywach, bo jest to ponadczasowe arcydzieło kina wojennego. Pierwszy raz zostało pokazane światu prawdziwe oblicze wojny, a nie to często ubarwiane np. w amerykańskich produkcjach. Wojny to wcale nie są przelewki, a tak mocno nakreślone fakty pomagają nam tylko w zrozumieniu jak bardzo wdzięczni powinniśmy być poległym, którzy walczyli dla naszej ojczyzny. Dodatkowo, ta cała sceneria tworzy prawdziwą atmosferę, która również składa się na wybitne dzieło Andrzeja Wajdy. 

„Sala samobójców. Hejter” najlepszym filmem międzynarodowym

Sala samobójców. Hejter to nowa produkcja Jana Komasy. Film swoją premierę miał zaledwie 6 marca 2020 w Polsce, a już w nocy z 29 na 30 kwietnia ogłoszony został najlepszym filmem międzynarodowym na Tribeca Film Festival w Nowym Jorku. Główną rolę w produkcji gra znany z serialu „Druga szansa” Maciej Musiałowski. Obok niego na ekranie można zobaczyć m.in.: Agatę Kuleszę („Zimna wojna”), Danutę Stenkę („Planeta singli”), Vanessę Aleksander („Wojenne dziewczyny”), Macieja Stuhra („Belfer”), Jacka Komana („Prokurator”), Adama Gradowskiego („Belfer 2”) i Julię Wieniawę („Kobiety mafii”).



Fabuła: Tomek Giemza (Maciej Musiałowski) zostaje przyłapany na plagiacie i wydalony ze studiów prawniczych. Postanawia jednak ukryć ten fakt i nadal pobierać pomoc finansową od Krasuckich (Danuta Stenka i Jacek Koman) – rodziców jego przyjaciółki z dzieciństwa, Gabi (Vanessa Aleksander), w której skrycie się podkochuje. Oszustwo jednak wychodzi na jaw i chłopak traci zaufanie swoich dobroczyńców. Zrządzeniem losu bohater otrzymuje pracę w agencji PR, a jego zadaniem jest prowadzenie w internecie działań przeciwko Pawłowi Rudnickiemu (Maciej Stuhr), którego kampanię polityczną aktywnie wspierają Krasuccy.

Warto także przypomnieć, że jeszcze niedawno film Boże ciało również reżyserii Jana Komasy był nominowany do Oscarów. Można o tym przeczytać w jednym z moich wcześniejszych postów na blogu (tutaj).
Pozostaje nam się tylko cieszyć z odnoszonych sukcesów naszego polskiego reżysera i scenarzysty filmowego oraz śledzić jego poczynania.

Niewiarygodne [recenzja]

Z racji, że wszyscy utkwiliśmy w niebywale trudnym dla nas czasie - musimy starać się w jak najciekawszy sposób spędzać te dni w zaciszu domowym. Ja ostatnio, przeglądając listę tytułów filmów oraz seriali w poszukiwaniu tego, który mogłabym obejrzeć natknęłam się na bardzo ciekawy miniserial produkcji platformy Netflix. 

https://www.google.com/url?sa=i&url=https%3A%2F%2Fwww.telemagazyn.pl%2Fartykuly%2Fniewiarygodne-2-sezon-powstanie-czy-szokujaca-sprawa-seryjnego-gwalciciela-doczeka-sie-kontynuacji-75679.html&psig=AOvVaw1eDKWuAChyIjMcoboyAITz&ust=1587836156748000&source=images&cd=vfe&ved=0CA0QjhxqFwoTCKjajOvMgekCFQAAAAAdAAAAABAD

Jego tytuł nosi oficjalnie nazwę Unbelievable, co w dosłownym przetłumaczeniu na język polski oznacza Niewiarygodne. Ten amerykański miniserial to dramat kryminalny wyprodukowany przez Katie Couric Media, Escapist Fare, Timberman/Beverly Productions, Sage Lane Productions oraz CBS Television Studios. Zainspirowany jest on  artykułem "An Unbelievable Story of Rape". Fabuł opowiada o historii gwałtów, w tym losów dziewczyny, Marie Adler, która została nie tylko zgwałcona, ale potem jeszcze posądzona o wymyślenie całej sprawy. Pomimo to detektyw Grace Rasmussen i Karen Duvall stara się dowiedzieć co wydarzyło się naprawdę. To co jest naprawdę niewiarygodne, to fakt, że wydarzenia te naprawdę miały miejsce w latach 2008-2011. 

Serial składa się z 8 około pięćdziesięciu minutowych odcinków, które udostępnione zostały 13 września 2019 roku na platformie Netflix. Każdy odcinek przepełniony jest tajemniczością, emocjami i chęcią jak najszybszego poznania końca tej historii (oczywiście w przypadku jeśli nie czytało się artykułu opisującego te wydarzenia). Cudowna Kaitlyn Dever jest fenomenalna w tej bardzo trudnej roli. Koszmar, który zaledwie 18-letnia dziewczyna, już i tak doświadczona przez los, przechodzi w zderzeniu z policją i niedowierzaniem nawet najbliższych, to chyba najtrudniejsze, co w tym roku widziałam na ekranie. Dodatkowa konieczność ciągłego powtarzania przebiegu zdarzeń i poddawanie się upokarzającym badaniom prowadzą do wycofania się pod presją z wcześniej deklarowanych zeznań. Produkcja jest mocna i świetnie zrealizowana z naprawdę imponującą obsadą. Duetu dwóch pań detektyw (Toni Collette i Merritt Wever) po prostu nie da się nie polubić. Każdemu bardzo polecam ten serial, gdyż zdecydowanie jest jednym z tych wartych uwagi.

Zwiastun [jeśli chcesz obejrzeć - kliknij tutaj] 

Future Nostalgia [recenzja płyty]

Ostatnio sporo o muzyce na moim blogu, ale tak jak już wielokrotnie wspominałam - towarzyszy mi w prawie każdej czynności mojego życia. Ten post zatem chciałabym poświęcić nowej płycie angielskiej piosenkarki Duy Lipy, którą bardzo lubię. Wydany został 27 marca 2020 roku, lecz pierwsze przygotowania do niego sięgają aż początkowi 2018 roku. Album jest mocną inspiracją syntetycznego disco rodem z lat 80, co coraz częściej możemy zauważyć w muzyce wydawanej przez ostatnie miesiące. 

https://www.google.com/url?sa=i&url=https%3A%2F%2Fwww.em0CA0QjhxqFwoTCPDc85XTgekCFQAAAAAdAAAAABADpik.com%2Ffuture-nostalgia-lipa-dua%2Cp1238529477%2Cmuzyka-p&psig=AOvVaw3H6-dE-i5w9ukYux2UOo2H&ust=1587837868260000&source=images&cd=vfe&ved=

Po świetnym debiutanckim albumie zatytułowanym po prostu Dua Lipa artystka powróciła po 3 latach z nową twórczością. Ta przepełniona jest pulsującymi rytmami, a nawet ,,plastikowym" brzmieniem, ale co najważniejsze i wydaje mi się, że najlepsze w tej płycie - nie jest to przesadzone. Wszystko jest tam skomponowane z przede wszystkim dystansem, humorem i smakiem. Te połączenia nie są kiczem jak mogłoby się z początku wydawać. Muzyka ta jest idealna do zabawy i widać, że zarówno artystka, jak i producenci mieli przy tworzeniu tego krążka wiele frajdy. 
W piosenkach zawartych w ,,Future Nostalgia" pojawia się wiele cytatów z tych starszych piosenek, co oznacza, że faktycznie były inspiracją dla piosenkarki. „Future Nostalgii” to kopalnia ukrytych sampli i cytatów, jak choćby w „Love Again”, gdzie słyszymy fragment klasyka „My Woman” (1932), który śpiewał m.in. Bing Crosby, a „Break My Heart” oparty został na „Need You Tonight” z repertuaru INXS.  Dua składa tu hołd cudownym latom 80. 

Tracklista: 1. Future Nostalgia 2. Don’t Start Now 3. Cool 4. Physical 5. Levitating 6. Pretty Please 7. Hallucinate 8. Love Again 9. Break My Heart 10. Good in Bed 11. Boys Will Be Boys

Szczerze mówiąc, cała płyta tak bardzo mi się podoba, że nie jestem w stanie wybrać jednej, ulubionej piosenki. Każda przepełniona jest pozytywną energią, że aż chce się do niej zatańczyć. Płytę Future Nostalgia oceniam 9/10. 

Moi ulubieni autorzy | muzyka | [prezentacja]

Zapraszam do obejrzenia prezentacji na temat moich dwóch ulubionych artystów. Na blogu przedstawiam ją w formie zdjęciowej (kliknijcie na zdjęcie, aby je powiększyć).

https://www.youtube.com/watch?v=9rJoB7y6Ncs - link do muzyki załączony w prezentacji 

Tutaj chciałabym dodać, że jak w przypadku artysty do XIX wieku od razu wiedziałam, że chce napisać o Czajkowskim, tak jeśli chodzi o epokę współczesności, miałam już niemały problem.  Słucham wielu wykonawców z XX/XXI i  różnych gatunków muzycznych. Nie miałam zatem pojęcia czy wybrać zespół rockowy Queen, popową Duę Lipę, czy Billie Eilish reprezentującą muzykę alternatywną. Zdecydowałam się jednak, aby opisać twórczość Harry'ego Stylesa, ponieważ jest kimś nietypowym w dzisiejszych czasach muzyki. 

https://www.youtube.com/watch?v=1ZxF_nA1SxQ- link do muzyki załączony w prezentacji 

Odkrycia ze strony NINATEKA

W dzisiejszym poście poruszę temat muzyki. Jak już na pewno wiecie z poprzednich postów - bo często o niej wspominam - bardzo lubię ten rodzaj sztuki i przywiązuję do niego dużą uwagę w moim życiu. Muzyka towarzyszy mi codziennie i to podczas wielu czynności. Gdy szykuję się rano do szkoły, sprzątam pokój, czy nawet gotuję, włączam moją playlistę z ulubionymi piosenkami lub płytę danego artysty. Jest to dziedzina, która sprawia mi przyjemność i gdy tylko mam chwilę, staram się wyszukiwać nowych artystów lub piosenek, którzy mnie zaciekawią. Dlatego nie mam ulubionego gatunku muzycznego, a mój gust ciągle się tak naprawdę zmienia. 

Niesamowite jest dla mnie to, że dana piosenka potrafi kojarzyć nam się z daną osobą, czy wydarzeniem z naszego życia i często mamy do niej sentyment, bądź przypisane jakieś zdarzenie. Nie zawsze kojarzymy ją z czymś przyjemnym, czasem zdarza się, że jest wręcz odwrotnie. Myślę, że właśnie to odpowiada za niepowtarzalność muzyki. 

Po tym krótkim wstępie (bo o muzyce mogłabym mówić godzinami) chciałabym pokazać wam występy, które spodobały mi się na stronie https://ninateka.pl/. Są to nagrane koncerty, które miały miejsce w przeszłości. Zapraszam do zaznajomienia się z perełkami, które wpadły mi w oko :)

1. Konkurs Wieniawskiego | 1. Etap | 09.10.2016 | 1/2

Jest to koncert kategorii muzyki poważnej z 2016 roku, w którym brali udział skrzypkowie z Ukrainy, Japonii, Polski oraz Francji. Trwa około 5 godzin. W przerwach uwzględnione też były opinie oraz recenzje danego wystąpienia. Nie obejrzałam koncertu w całości, jednak starałam się zobaczyć występ każdego przez przynajmniej 10 minut. Na ten moment mogę stwierdzić, że mimo wszystko najbardziej podobała mi się delikatna gra Mone Hattori z Japonii. Przejawiało się u niej opanowanie, precyzja, klasa, lekkość oraz oddanie różnorodnych stylów kompozytorskich. 

Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego to najstarszy konkurs skrzypcowy na świecie. Po raz pierwszy odbył się w 1935 roku w Warszawie. Jego celem jest propagowanie muzyki kompozytora oraz zapewnienie promocji młodym wybitnym skrzypkom. Kolejne edycje odbywają się co pięć lat w Auli Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, a ich organizatorem jest poznańskie Towarzystwo Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego.

2. Dawid Podsiadło | Koncert w Studio im. Agnieszki Osieckiej

Dawid Podsiadło jest moim ulubionym polskim artystom gatunku pop. Według mnie jest on osobą bardzo utalentowaną, a także o ciekawej osobowości. Wyróżnia się także nietuzinkową charyzmą. W 2012 zwyciężył w finale drugiej edycji programu telewizyjnego X Factor. Już w 2013 wydał swój debiutancki album pt. Comfort and Happiness. Aktualnie sama posiadam tę płytę w swoich zbiorach. Koncert ten nagrany jest w 2013 roku i na sam jego początek zostaje Dawidowi wręczona nagroda za status platynowej płyty. Teraz wiemy już, że finalnie osiągnęła status diamentowej. 

 „Ta płyta bazuje na pomysłach muzycznych, które kiełkowały we mnie, kiedy miałem jeszcze 16 lat i potem się rozwijały. To są piosenki, którymi katowałem dziewczynę, brata i oni mówili «no dobre, jak kiedyś jakiś producent tego dotknie, to będzie naprawdę fajne». I to jest ten dzień! Ktoś profesjonalny pomógł mi zrealizować moje pomysły. Wygranie talent show dało mi narzędzia do realizacji celu” – mówił o swoim debiucie wokalista.

Koncert ten odbył się przy akompaniamencie perkusji, gitary oraz pianina. Mimo, że oglądałam wiele jego występów na żywo i to z różnych lat działalności to ten kolejny raz nadal był przyjemnym. Powrót do początków artysty i obserwacja zmiany wokalu, sposobu bycia na scenie oraz opanowania z muzyką jest za każdym razem czymś ciekawym. 

Na tej płycie znajduje się wiele moich ulubionych piosenek Dawida Podsiadło m.in ,,NO'', ,,Nieznajomy", ,,Trójkąty i kwadraty''. 

Podczas piosenki ,,NO'' świetnie się bawił na scenie i szczerze mówiąc ja przed ekranem komputera również podśpiewując sobie tę piosenkę wraz z nim. Natomiast podczas ,,Nieznajomy'' idealnie został przekazany klimat tego utworu. Świetnie się bawiłam słuchając tego koncertu i każdemu polecam zapoznać się wraz z tymi wykonaniami, bo obecnie Dawid jest zaliczany do najciekawszych twarzy w polskiej muzyce popularnej. 

https://ninateka.pl/film/dawid-podsiadlo-mateusze-2013

3. Kamil Pivot | Wakacyjna przerwa

Od razu gdy zobaczyłam, że jest na stronie dostępny ten koncert wzbudziły się we mnie pozytywne emocje, ponieważ przypomniało mi się gdy w wakacje ze znajomymi słuchaliśmy tych piosenek. Właśnie tutaj jest to potwierdzenie moich refleksji z początku tego posta. 

Goszczący w FINA autor albumu „Tato Hemingway” bez zbędnego nadęcia rapuje o wyzwaniach i radościach, jakie niesie wychowywanie trójki dzieciaków. Nie są to według mnie znakomite, czy dopracowane pod każdym względem utwory. ,,Kupiły'' mnie one tym, że są opowieścią zdarzeń, które faktycznie mają miejsce na co dzień. Historie jego życia są opowiedziane w zabawny sposób, ponieważ zamiast patosu i dydaktyzmu dostajemy tu raczej solidną porcję niecodziennych porównań i wywołujących uśmiech gier słownych. Wydany własnym sumptem Tato Hemingway spotkał się z bardzo ciepłym przyjęciem zarówno mediów, jak i słuchaczy hip-hopu, co poskutkowało błyskawicznym wyprzedaniem pierwszego nakładu płyty i obecności na polskim festiwalu OPENER w 2018 roku. 

Zdecydowanie najbardziej znaną piosenką tej płyty jest ta nazwana ,,Mandarynki". Obecnie ma 222 tyś. wyświetleń na kanale SBM Label w serwisie You Tube. 

Amadeusz, czyli sztuka o Mozarcie [recenzja spektaklu]

Cudowny dzieciak jakim jest Wolfgang Amadeusz Mozart obdarzony boskim talentem popełnia gafę za gafą. Nienawykły do dyplomacji, za nic mający konwenanse. Nieokrzesany, ale ujmujący i szczery, nonszalancki, ekscentryczny, bezkompromisowy. Muzyczny geniusz wszechczasów. Jego wybitny talent w równej mierze budził zachwyt, co był źródłem niepohamowanej zawiści. Szczególnie Antoniego Salieriego - szacownego, poważnego kompozytora, cesarskiego kapelmistrza, który swojej pozycji dorobił się po latach żmudnej, wytężonej pracy. Gdy któregoś dnia w jego życiu pojawia się genialny w tym co robi Mozart, Salieri, obsesyjnie zazdrosny o niezwykły talent, przerażony własną przeciętnością zaczyna go osaczać siecią intryg i kłamstw udając jedynego wiernego mu przyjaciela. Nie zawaha się przed niczym, by zniszczyć rywala...

Sztuka Petera Shaffera w reżyserii Pawła Aignera przedstawiona jest właśnie w narracji Antoniego Salieriego, którego gra niezawodny Łukasz Stawowczyk. Z początku przedstawiony niepozornie jako stary, prawie, że już umierający artysta po chwili zmienia się w tego sprzed kilkudziesięciu lat i zaczyna opowiadać historię z jego życia od początku do końca. Dynamizm tej sytuacji jest fantastyczny i bardzo zaskakujący dla widza. Muzyka grana przez aktorów na ustawionym po boku sceny fortepianie dodawała niesamowitości sztuce. Jednak przyznam, że w związku z tym, iż sztuka opowiada o kompozytorze, liczyłam na większą ilość muzyki. Za piękne, dopracowane co do małego szczególiku kostiumy odpowiadała Zofia de Ines. Może sama dekoracja teatralna stworzona przez Magdalenę Gajewską nie odgrywała znaczącego udziału. Najważniejszą rolę pełniła tu gra aktorska jaką wspaniale wykonali przede wszystkim Mateusz Paluch wcielający się w rolę Mozart'a, Łukasz Stawowczyk oraz Aleksandra Bogulewska jako Konstancja Mozart. To właśnie oni zachwycili mnie, ale i całą salę, o czym świadczy owacja na stojąco po spektaklu. 

To była zdecydowanie jedna z najlepszych sztuk na jakich kiedykolwiek byłam, a szczerze przyznam, że idąc na nią zupełnie się tego nie spodziewałam. Jak najbardziej polecam ją każdemu, póki jest ona jeszcze grana!